Stoi przy najstarszym, patrzy na najnowszy. W Lublinie mamy nowego koziołka, poznajcie Mariannę!

Siostry Szarytki przez prawie 200 lat sprawowały opiekę nad pacjentami w miejscu, w którym ustawiona została rzeźba. Marianna, stojąc przy najstarszym budynku SPSK Nr 1, pochodzącym z połowy XVII w., spogląda w stronę najnowszego i najnowocześniejszego budynku lubelskiego szpitala.

Zobacz galerię zdjęć z odsłonięcia najnowszego lubelskiego koziołka:

Skąd nazwa zakonu? Jak się okazuje, wcale nie chodzi o szare habity.

„Szarytka” pochodzi od nazwy naszego zakonu w języku francuskim Filles de la charite. Gdy siostry przyjechały do Polski w 1652 przedstawiano je właśnie za pomocą tej francuskiej nazwy. Polacy powiedzieli „dosyć”! Nazwali nas Szarytkami. To nie od habitu, a właśnie od francuskiego słowa charite, oznaczającego miłosierdzie, miłość. Habit mamy w stylu francuskim, granatowo-szary – wyjaśnia siostra Jadwiga Kisielewska z Zakonu Szarytek.

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo powstało we Francji w 1633 roku. Założycielami byli Św. Wincenty a Paulo i Św. Ludwika de Marillac. Siostry Szarytki do posługi chorych w Lublinie przybyły w 1730 r. i założyły szpital w darowanej kamienicy przy ul. Złotej 59. W 1736 przeprowadziły się z chorymi do Szpitala Miejskiego Św. Łazarza na ul. Podwale, przy kościele Św. Wojciecha.

W 1826 r. Siostry Miłosierdzia otrzymały Klasztor po Karmelitankach przy ul. Staszica 16, został on przebudowany na szpital w 1835 roku.

W szpitalach przy ul. Złotej, na Podwalu i przy ul. Staszica Siostry Szarytki przepracowały łącznie 286 lat, w Szpitalu przy ul. Staszica - 190. Po zwolnieniu wszystkich Sióstr ze Szpitala przez władze PRL w 1952 roku, pozostały jeszcze w posłudze parafialnej i opiece nad kościołem do 2016 roku, odwiedzały chorych i katechizowały dzieci.