Sensacyjne odkrycie w powiecie lubartowskim! Rodzina odnalazła siekierę z epoki brązu

Nietypowy zabytek został odnaleziony w lesie na terenie Rozkopaczewa (pow. lubartowski), w rejonie jeziora Motycze. Na znalezisko natrafiła rodzina: pan Adrian Siodłowski z żoną Karoliną i synkiem Jakubem, posiadająca pozwolenie na prowadzenie poszukiwań na tym obszarze przy pomocy wykrywacza metalu. Poszukiwacze tuż po odkryciu powiadomili służby konserwatorskie.

„Odnaleziony zabytek wykazuje cechy formalne i stylistyczne, które pozawalają identyfikować go z epoką brązu. Jest to siekiera z brązu, którą datować można na około połowę ostatniego tysiąclecia p.n.e.” – czytamy we wpisie zamieszczonym na fanpage’u Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie. – „ Siekiera spoczywała płytko pod poziomem piaszczystego humusu”.

Były oględziny konserwatorskie

Na miejsce odkrycia przyjechali przedstawiciele urzędu konserwatorskiego, którzy dokonali szczegółowych oględzin z udziałem odkrywców. Podczas działań nie natrafiono na kolejne znaleziska. Ważny jest jednak fakt, że w promieniu kilkuset metrów od miejsca znalezienia zabytkowej siekiery do tej pory nie istniał żaden przedmiot znajdujący się w ewidencji zabytków.

„To niezwykle rzadki zabytek”

Siekiera znaleziona w Rozkopaczewie jest jednym z zaledwie siedmiu podobnych egzemplarzy, jakie do tej pory odnaleziono na terenie Lubelszczyzny. W 2012 r. w sąsiedniej miejscowości – Radzicu Starym – również została znaleziona siekiera, która jest bardzo podobna do najnowszego odkrycia, m.in. pod kątem zachowanych proporcji.

„Obie siekiery tj. z Rozkopaczewa i Radzica Starego wykonane zostały najprawdopodobniej ze stopu miedzi z cyną. Obie zachowały się w niezwykle dobrym stanie. Jedynie egzemplarz z Radzica Starego posiada niewielkie uszkodzenie w części obuchowej. Powierzchnie siekier pokryte są zielonkawo-szarą patyną. Na powierzchni egzemplarza z Rozkopaczewa widoczne są miejscowe wżery. Zabytki posiadają bardzo zbliżone wymiary i proporcje: dł. 150 mm (egz. a), 141 mm (egz. b); szer. ostrza 88 mm (egz. a),78 mm (egz. b), obucha: 21 mm (egz. a), 25 mm (egz. b). Ich cechą wspólną są szerokie, łopatkowe ostrza, trzony masywne z szerokimi dwoma podniesionymi brzegami, tępo kończone obuchy. Na brzegach obu wyrobów dostrzec można wyraźne szwy odlewnicze, co świadczy o ich wytworzeniu w matrycy (glinianej lub woskowej). Na egzemplarzu z Rozkopaczewa widoczne są też ślady dalszej obróbki metalurgicznej poprzez wyklepywania powierzchni ostrza młotkiem w celu poprawy jego gładkości” – precyzuje w dalszej części wpisu LWKZ.

Znalezione siekiery, pochodzące najprawdopodobniej z epoki brązu, mogły zostać importowane na teren Lubelszczyzny z terenu północno-wschodniej Polski lub Litwy. Jak wskazuje LWKZ, datowane są one na III-IV okres epoki brązu. Siekiera z Rozkopaczewa ma zostać przekazana do zbiorów Muzeum Narodowego w Lublinie, w którego zasobach przebywa obecnie także egzemplarz z Radzica Starego.