Najstarsza lubelska nekropolia
- Powstanie cmentarza wiąże się z zarządzeniem Komisji Policji Obojga Narodów z 1792 r. nakazującym przeniesienie przepełnionych cmentarzy przykościelnych poza miasto. Jako lokalizację wybrano odkupione od sióstr brygidek grunty na zachodnich obrzeżach miasta – czytamy na stronie miasta.
Wówczas teren obsadzono lipami, dlatego też cmentarz zaczęto nazywać „Pod lipkami” lub „Lipki”. Stąd też nazwa ulicy w tej części miasta.
- Zespół cmentarny składa się z części rzymskokatolickiej, prawosławnej, ewangelickiej oraz najmłodszej – wojskowej. Spoczywa tu wiele zasłużonych dla miasta i kraju postaci, m. in. Hieronim Łopaciński, Idzi Radziszewski, Karol Rudolf Vetter, Emil Plage czy rodzina Hessów – informuje miasto.
1 listopada mieszkańcy ruszyli na groby swoich bliskich na cmentarzu przy ul. Lipowej
- W każdej kulturze istnieje forma pamięci o zmarłych i przodkach. Nie dziwi więc fakt, że i chrześcijaństwo ma taki szacunek dla tych którym już z nami nie ma. 1 listopada kojarzy nam się z wizytami na cmentarzu, poważną atmosferą, trochę żałobną. Ale biorąc pod uwagę istotę tego dnia to jest to dzień radości tego bowiem dnia czcimy tych, którzy osiągnęli już stan zbawienia, świętość – przyznaje ks. prof. Marcin Wysocki z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
I tak było w piątek na najstarszym cmentarzu w Lublinie. Mnóstwo ludzi i przede wszystkim mnóstwo zapalonych zniczy na grobach swoich najbliższych.
Na cmentarzu przy ul. Lipowej o godzinie 12 rozpoczęła się msza święta, której przewodniczył abp Stanisław Budzik. Tuż po niej, wierni wzięli udział w procesji żałobnej. Takowe odbyły się m.in. na cmentarzu na Majdanku, przy ul. Unickiej i Kalinowszczyźnie.
- Najważniejsze jest pokazanie szacunku dla zmarłych i dla siebie nawzajem. Zdarza się, coraz częściej, że wizyta na cmentarzu staje się taką wizytą jak w supermarkecie czy kinie. Tracimy poczucie sacrum, wyjątkowości miejsca. Nie liczymy się z innymi. Zużyty znicz czy śmieci? – a to na grób obok, bo zaniedbany. Śpieszę się – to po grobach. A chodzi o zwykły szacunek. Śmierć i życie się przenika. Uszanujmy to – mówi ks. prof. Marcin Wysocki.
