To niepozorna mała bułeczka z ciasta drożdżowego, która wypełniona jest kaszą gryczaną i twarogiem. Spodoba się miłośnikom i miłośniczkom połączenia słodyczy i mięty. Ich historia zaczęła się w podlubelskich Jakubowicach Konińskich, a kończy w żołądkach osób mieszkających, jak i odwiedzających Lubelszczyznę.

To potrawa, która smakuje dużo lepiej niż wygląda, nie bez powodu inną nazwą tej potrawy są kluski bure. Jakkolwiek by ich nie nazywać, wywodzą się z Kierzkówki w pow. lubartowskim, a składają - oczywiście - z gryki. Dodaje się do niej jajka, wodę i przyprawy, a później łączy z ulubionymi dodatkami. Najczęściej z twarogiem i miętą.

Kraśnik to stolica kapusty, więc ma nawet swój wariant przyrządzania. Znakiem rozpoznawczym tej kwaszonej kapusty jest kremowo-biały kolor z żółtym odcieniem. Nie powinno się w niej wyczuwać obcych posmaków.

Oto wariacja na temat znanych i uwielbianych kopytek, wariant kresowy. Kopytka są wypełnione marchewkowym nadzieniem. Kiedyś gościły na większości stołów w Białej Podlaskiej, teraz są znane dużo szerzej.

Oto regionalna wersja wegetariańskich kotletów mielonych. Jest w nich wszystko, co potrzeba: jajka, ziemniaki i cebula. Wywodzą się z Łobaczewa Małego.

Drugi wariant golasów, tym razem z Izbicy. Kasza gryczana z białym serem jest zawinięta w liście chrzanu. Dzięki temu kotlety mają charakterystyczny ostry posmak.

Tego zawodnika nikomu nie trzeba przedstawiać. Złociste ciasto, aromatyczna cebula i hojnie posypany mak - właśnie tak smakuje Lubelszczyna. A wszystko zaczęło się od Żydów z lubelskiego Starego Miasta.

Nie mylić z cebularzem! Wypiek z Krzczonowa jest słodkawy i poza cebulą składa się z białego sera, jaj, śmietany i przypraw. To nasza regionalna wersja piroga.

Coś dla fanów i fanek owocowych zup. Ma słodko-winny smak, w którym oprócz czereśni czuć migdały, świeże jarzyny i śmietanę. Danie pochodzi z Poniatowej, której wizytówką są sady czereśniowe.